شرایط کنونی کشور مولود اشکالات اساسی سیستمی چند بعدی است که در آن فساد سیستماتیک درد آوری ریشه یافته است که در همه اشکال آن به‌ویژه درسایه قدرت ، به اخبار عادی رسانه ای و اشارات در گفت‌وگوهای کوچه و بازار مردم تبدیل شده است . آنچه دراین میان به‌شدت آسیب دیده ، اعتماد عمومی است . برای یک نظام سیاسی، برخورداری از پشتوانه ملی، نیازی حیاتی است که در پرتوی اعتماد عمومی به‌وجود می‌آید.این پشتوانه ملی است که هژمونی واقعی رامی‌سازد. آنچه در ایران سبب بحران جاری اقتصادی شده است، ریشه در عدم شفافیت و عدم واقع نگری دارد. تعاملات اقتصادی در ایران در اتاق شیشه‌ای صورت نمی گیرد که برای همگان قابل رصد باشد. درچنین وضعیتی است که فساد حالت سیستماتیک به خود می گیرد و گرفته است. نسبت دادن هر اتفاقی به دشمن، ساده‌ترین شکل فرار از مسئولیت و پاسخگویی در برابر تصمیم‌های غلط است . دشمن بدیهی است که از هر فرصتی برای اهداف خود استفاده کند، وگرنه دشمن خوانده نمی‌شد. آنچه سد راه این امریعنی بهره برداری دشمن می‌شود ، تصمیم‌گیری‌های درست، منطقی وعلمی حاصل خرد جمعی نخبگان به‌دور از تعلقات سیاسی و جناحی و در نهایت شفافیت است. نمی شود در نظامی فردی هم نماینده و مسئول اقتصاد عمومی باشد و هم خود فعال اقتصاد خصوصی. یکی از پنج بحران اساسی که در هر ساختاری می تواند آن‌را زمین گیر کند، بحران توزیع یا در اصطلاح عام عدم چرخش نخبگان است . دولت های مدرن،امروز تاکید بر پیوست‌های علمی و مطالعاتی برای هر طرح و برنامه خود دارند. از این رو است که درجوار آن دولت‌ها ، نهادهای مطالعاتی و پژوهشی بسیاری را می‌بینیم که با به‌کارگیری نخبگان ، کارشان تهیه پیوست برای طرح هاست. طرحی اجرایی نمی‌شود مگر پیوست‌های لازم را در ابعاد مختلف دریافت کرده باشد. در ایران نهادهای مطالعاتی کم نیستند اما مساله عدم باورمدیریت به پژوهش‌ها و یافته های آن‌هاست که از تهجرناشی می‌شود. مدیریت کشور که در طول 40 سال گذشته، کمترین چرخش را داشته، نتوانسته است خود را با مقتضیات تطبیق دهد. نخبگان اولین قربانی‌های این شیوه مدیریتی هستند. نخبگان ترجیح را در بی تفاوتی یا مهاجرت می بینند. این مدیریت پاسخگو هم نیست .

رياست محترم قوه قضاييه، دستور اخیر جنابعالی به ضابطان قوه قضايیه، دایر براجرای کامل قانون که شأن آن به مساله اخیر دربرخورد نیروی انتظامی با خانمی بد‌پوشش بازمی گشت، خواندم. از دستور شما برای اعمال قانون استقبال می کنم و این دستور را زمانی بیشتر به دل نشین و شایسته استقبال توسط افکار عمومی می دانم که همه‌سونگر و شامل عام و خاص شود. صدور این دستور از سوی حضرتعالی به جهت جایگاهی که در آن به عنوان قاضی القضات ، حافظ و ضامن اجرای قانون دارید ، طبیعی است ، اما انتظار من این بود و هست که درکسوت روحانی وفعال فرهنگی ، در عین حال دستور دهید با نگاه به همان قوانین موضوعه ، ضابطان و آمران ، نگاهی چندبعدی به مسائل داشته باشند و سعی درحل هر مساله‌ای از همان نگاه و منظر خشک قانون نداشته باشند.حضرت آیت ا... آنچه من را تشویق کرد تا این نامه را به شما بنویسیم ، قرار داشتن هر دوي ما در یک جایگاه فرهنگی و معنوی است. جنابعالی در مقام روحانی‌ای بلند مرتبه که ماموریتش آماده سازی ، پایش و پاکسازی روح و روان مردم است و من در کسوت روزنامه نگاری و معلم دانشگاه با وظایفی تا حدودی مشابه ! پس به یک زبان می توانم بگویم هر دوي ما فرهنگی هستیم و به همین دلیل و جایگاه گمان می کنم بهتر می توانیم با هم سخن بگوییم و ان شاءا... سخن من مقبول واقع شود .حضرت آیت ا... ! جنابعالی درجایگاهی که قراردارید، بدیهی است که بیشتر ازمن به آمار و ارقام و نظرها و تحلیل ها درباره مسائل اجتماعی وفرهنگی دسترسی دارید و البته خودتان هم صاحب تحلیل و نظر هستید و من هم چون در دانشگاه و جامعه زندگی می کنم ، تا حدی که به من اجازه می دهد ازآن‌ها آگاهی می یابم و در موقعیت دانشگاهی و روزنامه‌نگاری ، برای خودم و مخاطبانم تحلیلی عینی و علمی دارم. به ما آموخته اند و به دانشجویان‌مان می آموزیم که در حل مسائل، راهکار را در خود مساله جست‌وجو کنند که سعی در حل آن از راه غیر ، مساله را فقط غامض تر می کند و امکان حل نخواهید یافت.حضرت آیت ا... ! 12 سال پیش در « اعتماد» زیر عنوان « بد حجابی ، مقصر ما هستیم » خلاصه نوشته ای را چاپ کردم که بعدا کتابچه ای با همین عنوان شد و نشر یافت و در اینترنت نیز در دسترس است. سوال اساسی آن نوشته این بود که« ما» من ! روزنامه نگار و استاد دانشگاه ، جنابعالی و چون حضرتعالی در مقام روحانی ، رسانه ها و کلا شخصیت ها و امکانات و سازمان‌های عریض و طویل فرهنگی گسترده و بودجه بر فعال در مقوله فرهنگ ، در برابر بودجه ها و دریافت های خود و جایگاهی که در آن قرار داریم، برای حل معضلاتی که درحوزه تخصصی ما ! قراردارد ، چه کرده ایم که انتظار داریم جوان امروز مانند ما بیندیشد؟ مساله قابل توجه امروز ما درحوزه فرهنگ و حتی مذهب و دینداری ، اندیشیدن فعالان و صاحبان منصب در آن به موضوعات با عینک قرن‌ها پیش است؛ آن زمانی که «شکاف اطلاعاتی» بین توده ها و نسل ها وجود نداشت ، شکافی که امروزبه واسطه توسعه ارتباطات انسانی روز به روز بر عرض و طول و عمق آن افزوده می شود،اتفاقی که اگر خوب به آن به عنوان یک «فرصت» نگاه کنیم از قضا پدیده ای مبارک و میمون است که همت ما را برای پر کردن علمی و منطقی آن می طلبد. به عنوان یک فعال فرهنگی به استادان و به اعتبار چند کتاب دینی‌ام ،شاید یک فعال مذهبی ، به دوستان پرتعداد روحانی ام همواره توصیه کرده‌ام که خود را به دانش و ادبیات و فناوری روز مجهز کنند ، با مخاطبان به‌خصوص جوانان با زبان و دانش و ادبیات روزآمد سخن بگویند . من جزو معدود ایرانی هایی هستم که تقدیر ! به آن امکان درس خواندن و کار در دو بلوک شرق و غرب ، آن‌هم در اوج سرمایه داری و کمونیسم را داد. ناتوانی سرمایه داری در پاسخگویی به نیازهای فطری حتی اولیه مردم را دیدم و می بینیم . فروپاشی شوروی را هم دیدم و برچیده شدن دیوار برلین را گزارش کردم . درباره وهابیت و باورهای غلط آن دو کتاب « اینحا تا خدا فاصله ای نیست » و «من نه ذره ای در این اقیانوسم» را نوشتم که هر دو در کتابخانه هایی علمی و تحقیقی و دانشگاهی مانند بعثه مقام معطم رهبری و مرکز تعلیمات اسلامی واشنگتن در دسترس محققان و اندیشمندان قرار گرفته است . زمانه ! به من آموخته است که به مسائل همان‌طور که هست، بنگرم. من دانشجویانم را مانند فرزندانم می دانم . توجه کنیم آن‌هایی که به جرم ! بد پوشی به کلانتری ها یا مراکزی مانند مرکز خیابان بخارست و یا حتی زندان پاکدشت برده شدند و شاید بعدها هم برده شوند، فرزندان ما هستند. من با فرزندانم به سخن می نشینم ، حرف‌های آن‌ها را قبل از آنکه خودم حرفی بزنم می شنوم ، سعی در اصلاح رفتار و سخنم و علمی سازی و به‌روز آوری آن دارم تا مخاطب اقناع شود و همواره به یاد دارم آن‌ها دست پرورده‌های نظام فرهنگی ای هستند که من عنصری فرهنگی درآن هستم. به یاد دارم ما که بودیم ، آن‌‌ها نبودند ! ما فضای کنونی را با کارها و اعمال خود ساخته ایم. من به مسائل نگاه امنیتی ندارم ، البته از آن هم هم غافل نیستیم ، اما باور دارم ریشه در خاک است.

استاد دکتر جمشید ممتاز در کتاب ارزشمند خود «تجاوز و مفهوم آن در حقوق بین‌الملل» که از جمله منابع درسی در سطوح عالی حقوق و روابط بین‌الملل است، این مفهوم، مفاهیم مرتبط و مصداق‌های آن را به صورتی دقیق و علمی برشمرده‌اند. طبق حقوق بین‌الملل هر عضوی از جامعه بین‌الملل که به صورت بالقوه یا بالفعل در معرض تجاوز قرار داشته باشد، حق آن را خواهد داشت تا برای احقاق حقوق خود به نهادهای جهانی از جمله شورای امنیت سازمان ملل و نهادهای قضایی بین‌الملل مانند دیوان بین‌المللی دادگستری شکایت ببرد و جامعه جهانی در برابر آن تعهداتی دارد که اعمال مساعی لازم برای پیشگیری از تجاوز و در صورت وقوع، دفع آن از جمله آنهاست. «حفظ صلح و امنیت بین‌المللی و بدین منظور به عمل آوردن اقدامات دسته‌جمعی موثر برای جلوگیری و برطرف کردن تهدیدات علیه صلح و متوقف ساختن هرگونه عمل تجاوز یا سایر کارهای ناقض صلح و فراهم آوردن موجبات تعدیل و حل و فصل اختلافات بین‌المللی یا وضعیت‌هایی که ممکن است منجر به نقض صلح شود با شیوه‌های مسالمت‌آمیز و طبق اصول عدالت و حقوق بین‌الملل» یک اصل اساسی در منشور ملل متحد است که مقاصد اصلی آن بر این پایه استوار است. در منشور ملل متحد برای همه حاکمیت‌ها در سطح جهان (حتی آنهایی که عضو سازمان ملل نیستند) اصل تساوی حاکمیت به عنوان یک اصل بنیادی دیده شده و ترتیباتی توصیه شده تا همه کشورها بتوانند از یاری‌ها و پشتیبانی ملل متحد برای برقراری صلح جهانی استفاده کنند. بند 3 از ماده2منشور ملل متحد فصل مقاصد و اصول، حکم و ایجاد تعهد می‌کند که «کلیه اعضا اختلافات بین‌المللی خود را به وسایل مسالمت‌آمیز به طریقی که صلح و امنیت بین‌المللی و عدالت به خطر نیفتد، حل خواهند کرد.» و بند 4 از ماده 2 همین منشور همه اعضا را مکلف می‌کند تا «در روابط بین‌المللی خود از تهدید به زور یا استفاده از آن علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی هر کشوری یا از هر روش دیگری که با مقاصد ملل متحد مباینت داشته باشد» خودداری کنند. از جمله ترتیباتی که اعضای ملل متحد در منشور آن برای حفظ صلح و امنیت بین‌المللی دیده‌اند، بند اول از ماده 24منشور (فصل وظایف و اختیارات شورای امنیت) اشاره به این مهم دارد که «به منظور تامین اقدام سریع و موثر از طرف ملل متحد، اعضای آن مسؤولیت اولیه حفظ صلح و امنیت بین‌المللی را به شورای امنیت واگذار کرده و موافقت می‌کنند که شورای امنیت در اجرای وظایفی که به موجب این مسؤولیت برعهده دارد از طرف آنها اقدام کند.» شیوه عمل و اختیارات دیده شده برای شورای امنیت در این باره در مواد بعدی همین فصل از منشور ملل متحد آمده که برای مطالعه بیشتر می‌توان به آن رجوع کرد. با این توضیح، می‌توان مصداق‌هایی را در وضعیت امروز جهان دید که بالقوه مخل صلح و امنیت جهانی دانسته می‌شود و تهدید‌های روزانه آمریکا و رژیم صهیونیستی در توسل به قوه قهریه علیه ایران و امکانات و تاسیسات زیربنایی آن از جمله طرح‌های تحقیقات هسته‌ای آن که ایران با استناد به بندهایی از پیمان NPT از جمله بندهای 4 و 2 آن، تحقیق و فعالیت در این زمینه را حق قانونی خود می‌داند و پیمان نیز بر آن صراحت داشته است، ‌از آن جمله است. یک بررسی ساده در اخبار و گزارش‌های رسانه‌های بین‌المللی که توسط اینجانب در دوره زمانی اول تیر 1389 تا پایان همین ماه صورت گرفته است، حداقل 17 یافته در پی داشته که در آنها مقامات مسؤول در دولت واشنگتن به «صراحت» ایران را به حمله نظامی تهدید کرده‌اند که از نظر حقوق بین‌الملل از مصادیق صریح و روشن «تجاوز» دانسته می‌شود. دفع تجاوز (حتی احتمال فیزیکی آن با توجه به صراحت آن در حقوق بین‌الملل) خواه فردی یا دسته‌جمعی، لطمه‌ای به حق ذاتی هیج عضوی از اعضای ملل متحد که در منشور نیز دیده و مورد تاکید قرار گرفته است، وارد نخواهد کرد و طبیعتا نه‌تنها ایران که هر واحد سیاسی دیگر در صورت لزوم دست به اقدامات بازدارنده لازم برای دفاع از خود خواهد زد. دفاع از واحد سیاسی مورد تجاوز قرار گرفته و تنبیه متجاوز از طرق مختلف از جمله «عملیات اجرایی دسته‌جمعی بین‌المللی» آنگونه که اشاره شد از وظایف ذاتی شورای امنیت است که نه‌تنها منافاتی با حق ذاتی دولت‌ها برای دفاع از خود ندارد که می‌تواند تقویت‌کننده آن نیز باشد. مقامات ایرانی حتما شکایت از آمریکا و رژیم صهیونیستی به شورای امنیت برای تهدید صلح و امنیت جهانی را تعقیب می‌کنند و جامعه جهانی نیز توجه دارد که این نوع تهدیدها چه آثار و عواقب خطرناکی در پی خواهد داشت که شدت یافتن رقابت‌های تسلیحاتی در منطقه، تشدید کسر اعتماد کشورها به یکدیگر، متزلزل ساختن بیشتر اقتصاد جهانی و سوءاستفاده بیشتر گروه‌های تروریستی از فضای به‌وجود آمده، تنها بخشی از آن خواهد بود.

 

 آژیر آمبولانس همین که خیابان «کمالی» را به سمت بیمارستان لقمان الدوله می‌پیچد، به گوش می رسد. 
اهالی و کسبه محل به این صداها در همه طول روز و شب عادت دارند. 
2 طرف خیابان‌های محل هر جا که جایی بوده و حتی سوراخی ! ماشینی پارک شده است. 
آژیر آمبولانس در این خیابان‌های تنگ و پر از ماشین فقط یک پیام دارد : برو ، برو واینستا ! ماشینی از فرعی ها بیرون نیاد و کسی هم جلوی من سبز نشود. 
آژیر آمبولانس اما برای پزشکان و پرستاران بیمارستان فرمان آماده باش دارد.
آن‌ها، اغلب سال‌هاست که اینجا کار می کنند. 
حس شان آن‌قدر قوی شده است که می توانند خیلی چیزها را از همان صدای آمبولانس حدس بزنند. 
تجربه و علم آمار هم به آن‌ها کمک کرده است که برای مثال بدانند: بیشترین عده مراجعان شب های جمعه و برخی مناسبت های منتهی به تعطیلی است. 
در بخش مسمومیت ها اگر آن‌هایی را که نادانسته و ناآگانه به هر شکل و علت و وسیله ای مسموم شده اند، که اکثریت مراجعه کنندگان را هم تشکیل می دهند، کنار بگذارند، آنچه باقی می ماند مردان و زنانی هستند که با آگاهی مواد کشنده مصرف کرده اند! 
زن‌ها بیشتر با دارو اقدام به خودکشی می کنند که اغلب هم نجات پیدا می کنند، ولی مردها از موادی استفاده می کنند که احتمال مرگ بیشتر دارد. نام این مواد به‌واسطه بد آموزی، ذکر نمی شود.
یکی از پزشکان می گوید : عده کسانی هم که مخدرهای شیمیایی مصرف می کنند و براثر آن مسموم می شوند، خیلی زیاد شده است. 
به‌واسطه یک حس غریزی همین که صدای آژیر نزدیک تر می شود، نگهبان، زنجیر ورودی را می اندازد. 
آمبولانس وارد حیاط بیمارستان می شود و راننده در همان حال دستی به نشانه سلام برای نگهبان بلند می کند. 
2 آمبولانس دیگر در حیاط بیمارستان متوقف هستند. 
هر 2دقایقی پیش بیمارانی را به بیمارستان آوردند. 
بیمارستان بخش های مختلفی دارد ، ولی بخش مسمومیت آن شهرت دارد و بیمارستان را به آن می شناسند.
آمبولانس یک راست جلوی بخش مسمومیت ها توقف می کند. 
تکنسین پزشکی همراه راننده فوری پیاده می شود.2نیروی خدماتی هم به‌سرعت می آیند. یکی این سر و دیگری آن سر برانکارد را می گیرند. 
تکنسین هم سرمی را که به دست بیمار وصل شده ، همین‌طور بالا گرفته است. 
بخش اورژانس اینجا را با نصب پرده‌هایی به صورت غرفه در آورده اند. 
بیمار را روی تختی توی یکی از این غرفه ها می گذارند. 2 رزیدنت حاضر در بخش پرونده بیمار را از تکنسین اورژانس می گیرند. 
مشخصات بیمار : نام: ملیحه. نام خانوادگی: ج – سن 21 سال – آدرس شهرک غرب – خیابان و...
تشخیص اولیه «مسمومیت بر اثر استعمال مت آمفتامین» همان مخدر شیشه است و در ادامه شرح اقدامات صورت گرفته تا قبل از انتقال مسموم به بیمارستان آمده است.
دخترک یک ریز حرف می زند. از آسمانی می‌گوید که پرنده ای در حال پرواز در آن است !! و خورشیدی که اگر دستی دراز کند می تواند آن‌را بگیرد . آن‌قدر به هوش نیست که همین حداقل را بفهمد که آن‌وقت دستش خواهد سوخت !؟ یا به‌قول خودش جیز می‌شود. 
دلش می‌خواهد که جیزت بشم ! کی؟ نمی‌فهم ! بقیه حرف‌هایش را که سرجمع می‌کنی و حتی تجزیه و تحلیل! 
نمی توانی یک جمله درست از توی آن بیرون بیاری. 
حجاب که بی خیال ! همین دو تکه لباس باقی مانده توی تنش را هم می‌خواهد از گرمایی که خورشید !! 
به او می‌تاباند در بیاورد. 
هرچی روی صورتش مالیده بود حالا به هم ریخته است. همراهش جلوی دست‌هایش را می‌گیرد. 
او هم آرایشی به تمام معنا زشت دارد. 
با این سن و جثه نه چندان قوی، زوری پیدا کرده است که نگو ! 
زیر لب و گاه بلند ترانه های آن ور آبی و این ور آبی ، زیر زمینی و رو زمینی ، رپ و متال و... می خواند ! 
« نور – صدا – بترکون دیگه ! آها بیا وسط - با دوتا که نمیشه ! اگه اهل پروازی بدو بیا ! بی خیال ! بجنبون ! این مردها همشون همینند و... سبزش اثر نکرد، آبی شو بترکون و... بطری رو برو بالا» چند ثانیه ای آرام می‌گیرد. 
آزمایشگاه جواب را می دهد.
پزشک رو به پرستار : سریعا معده را تخلیه کنید . سرم گرافی شود...تزریق شود. همراهش کو ؟
پرستار : همینجا بود ! کجا رفت ؟
پزشک : به حراست اطلاع بده ! این دو تا با همند . پارتی و مارتی بودن از این قرص مورص‌ها زده اند .
پزشک : ملیحه ! ملیحه ! صدای منو می شنوی ؟
بعد از ثانیه ها سکوت و تکرار اسم او توسط پزشک و معاینه نبض ، ملیحه با صدای گرفته و خش دار – مثل سیگاری های قهار ! : آره عزیزم ! صدای زنگ رو شنیدم تا بیام گوشی رو بردارم قطع کردی. 
مگه قرار نبود با من عروسی کنی ؟ گفتی مامانتو میاری خواستگاری ! پس چی شد ؟ مگه من پرنسس ! تو نبودم ؟ این بود همه آن چیزهایی که می گفتی ؟ نه ؟ الکی بود ؟
دکتر رو به پرستار : خیلی قاطیه ! خیلی ترکونده !!
پرستار: خوب حالا دیگه چکار باید بکنیم ؟
پزشک دستورات لازم را می دهد. ملیحه بازهم بنای بر داد و فریاد و چرت ! و پرت گویی گذاشته است. 
گاه آن‌قدر به اون خط می زندکه پرستارها آشکارا خجالت می کشند که یک زن هستند. 
آن‌ها نه فقط زن که مردهای خیلی بیشتری را هم دیده اند که از این قرص‌ها به قول خودش ترکونده اند ! 
جواب آزمایش را می آورند. مسمومیت بسیار شدید با مت آمفتامین – شیشه ،پزشک دستور ادامه اقدامات را می دهد. نفس های ملیحه حالا بیشتر شده است. 
قلبش هم تندتر می زند. عرق زیادی کرده است. همراهش هم از بیمارستان فرار کرده است. نشانی از او پیدا نمی کنند. در جیب های ملیحه چیزی که نشانی از او بدهد، نیست. 
موبایلش را به مامور حراست می دهند.دستگاه کنترل ضربان قلب به صدا در می‌آید،بوق پیوسته می زند. 
پرستارها سراسیمه می شوند. همه به غرفه ای که ملیحه در آن روی تخت افتاده است ، می ریزند.
پرستار داد می زند:دکتر!دکتر !
پزشک : اکسیژن ! ماساژ قلب ! – بیشتر و سریع‌تر
بوق دستگاه بلند و بلند تر می شود. خطوط روی مانیتور پایین می آید . این ها نشانه‌های بدی است .
پرستار :دکتر نبضش خیلی بالا رفته – فشار روی قلب زیاد است – ممکن است سنگ‌کوب کنه !
پزشک : ... تزریق کنید .
و ثانیه ای بعد ! پرستار سعی می کند آمپول را سریع‌تر آماده کند . بوق دستگاه قطع می‌شود . خط حیات به یک خط مستقیم تبدیل می شود.
پرستار : دکتر انگار قلبش وایستاد !؟
پزشک : شوک.
پرستارها : دکتر اثر ندارد.
پزشک : متاسفم ، شما همه تلاشتونو کردید.
قبل از اینکه ملحفه را روی او بکشند ،پزشک در پرونده او می نویسد: C D( مرگ ) – علت: مسمومیت شدید با مت آمفتامین و...و پرونده پرنسس الکلی ها را به پرستار می دهد. 
بلندگو کد چهار را به اورژانس صدا می کند.
کد چهار افرادی هستند که کارشان حمل جنازه به سردخانه و تحویل آن است.
روزنامه قانون

در ایران طبق آماری که آقای انتظامی معاون سابق وزیر ارشاد همزمان با نمایشگاه مطبوعات داد « 8 هزار رسانه» مجوز دار! وجود دارد. قطعا گفته معاون وزیر ارشاد به لحاظ آماری فقط متوجه رسانه ها در حوزه انتشار به صورت مکتوب است و بی‌حد و اندازه رسانه! در دیگر حوزه‌ها، از جمله خبرگزاریها، شبکه های رادیویی و تلویزیونی و سایت ها و کانال ها و صفحه ها در فضای مجازی را شامل نمی شود که در آن صورت رقم داده شده اعم از مجوز دار و بدون مجوز، سر به آسمان خواهد سائید. رسانه ها در ایران را از حیث مالکیت می توان به  انحصار دولتی – به معنای عام آن،  دولتی، شبه دولتی و خصوصی تقسیم کرد. ازحیث فراوانی سه دسته اول بر دسته چهارم یعنی رسانه های خصوصی غلبه‌ای سنگین دارد. این سه دسته همان رسانه هایی هستند که حلقه مصونیت! دارند و با برخورداری از رانت های مالی و اطلاعاتی، رقابتی را با بخش خصوصی رسانه ای به پیش می‌تازند و این یک رقابت مالی و اطلاعاتی نابرابر و نوعی ناامنی رسانه‌ای را به وجود آورده است. کارکرد این دسته رسانه ها که بهتر و درست است آنها را از اینجا «شبه رسانه» بنماییم برپایه تحلیل محتوا و رویکردهای آشکار و پنهان آنها نشان می دهد که عموم شان کار کرد حزبی دارند. هر حزب واقعی در جامعه دموکراتیک سه کارکرد اصلی دارد که عبارتند از کسب قدرت از راه‌های دموکراتیک، حفظ قدرت از راه‌های دموکراتیک و ارتقای دموکراتیک آن که با کارکردهای رسانه به لحاظ روح حاکم بر آن که رسانه را «قوه مردم» و نماینده و ناظر افکار عمومی می داند، مغایر است. اصلاح طلب، اصول گرا، معتدل و واژه‌های امثال آن که به فرهنگ سیاسی تعلق دارد، واژه های حزبی هستند. رسانه نمی‌تواند خطوط سیاسی و حزبی و حتی ایدئولوژیک را تبلیغ کند که در غیر این صورت باید آنرا «پروپاگاندا» دانست که قاعده کار نشریات حزبی است بر همین پایه، کارکنان نشریات حزبی نمی توانند از عناوین رسانه ای مانند خبرنگار و یا روزنامه نگار استفاده کنند. آنها کارکنان حزبی هستند که فعالیت نشراتی دارند. نشریاتی که احزاب منتشر می کنند باید همانطور که در قانون مطبوعات ایران هم آمده است، تعلق حزبی را آشکار به استحضار مخاطب برسانند. این حق مخاطب است که بداند آنچه نشریه به او عرضه کرده و می کند، دیدگاههای حزبی است و از کانالی که افکار حزبی آنرا احاطه کرده، عبور کرده است . رسانه نهادی مستقل است که کارکردهای خود را دارد. « منافع عمومی- در نگاه جهانی» و « منافع ملی – در نگاه ملی» آن چیزی است که رسانه بدنبال آن است و محدود به منافع حزبی و جناحی نمی شود. نهاد رسانه ناظر بر همه ی امور از جمله فعالیت دولت ها است. این یک اصل اساسی و ذاتی برای کار رسانه است که قرنهاست در جوامع دموکراتیک، که رسانه در آنها نماد دموکراسی شناخته شده، پذیرفته شده است.رسانه رکن دموکراسی است.«جامعه‌ای امنیت دارد که در آن رسانه‌ها مستقل، آزاد، جستجوگر و به یک کلام «ناظر همه ی امور و جوانب  باشند. جامعه ای (که) خبرهای دقیقش را از بیرون مطالبه کند، جامعه ای نا امن است، جامعه ای که نتواند به رسانه‌هایش اتکا کند، جامعه‌ای نا امن است و اینجاست که باید بنیه ملی رسانه ها را تقویت کرد- وزیر ارشاد نطق گشایش بیست و سومین نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری‌ها»کاملا روشن است: بنیه ملی رسانه ها در جامعه‌ای تقویت می شود که در آن نگاه امنیتی به رسانه وجود نداشته باشد، ارباب قدرت برای حفظ و تسری آن به همه ی جهات، « بولتن های حزبی» را با رانت دادن در اختیار نگیرند و رسانه آزاد باشد در چارچوبی منطقی و علمی از قانون، سنت و عرف به فعالیت حرفه ای خود بپردازد و در این چارچوب قدرت و کارکردهای آنرا نقد کند .در چنین جامعه ای که یک شرط اساسی آن این است که در آن هیچ کس و نهاد و سازمان «معصوم » نیست، دولت‌ها نمی توانند به هیچ عنوان در حوزه نشر ( هر شکل آن) فعالیت داشته باشند. اینکه می گوییم رسانه مستقل است و باید باشد، اینکه رسانه آزاد نماد دموکراسی است و اینکه در قوانین هم استقلال آن مورد تاکید قرار گرفته و اینکه رسانه افکار عمومی را نمایندگی می کند و دهها دلیل و برهان دیگر، یعنی اینکه : رسانه یک «قوه مستقل » است. اصل استقلال و تفکیک قوا حکم و ایجاب می کند که رسانه مستقل بماند و اجازه دخالت دیگر قوا را در وظایف و کارکردهای خود  ندهد. «دولت بیش از گذشته می تواند و باید به محدود کردن رسانه های دولتی اهتمام ورزد- وزیر ارشاد نطق گشایش ببست و سومین نمایشگاه مطبوعات» و «دولت همانطور که در عرصه صنعت و تجارت، جا را برای فعالیت بخش خصوصی تنگ تر کرده است، متاسفانه در حوزه رسانه هم کم و بیش این چنین است و این یک رقابت مالی و اطلاعاتی نابرابر و نوعی نا‌امنی رسانه ای را بوجود آورده است . منبع بالا»نظام های مردم سالار مستظهر به افکار عمومی، نظام های قدرتمند در جهان امروز هستند. آنها حمایت افکار عمومی را قدرت واقعی خود می دانند و لذا سازنده مقبول هستند. در ایران دخالت های دولت در حوزه نشر عمومی و رسانه با عنایت به ممنوعیت و محدودیت‌های در نظر گرفته شده در قوانین که دولت را به مفهوم کلی آن از انتشار نشریه در حوزه عمومی باز می ‌دارد و نیز قوانین ضد انحصار، صراحتا غیر قانونی است و دولت نمی تواند بنگاه دار رسانه ای باشد. در آمد و رفت دولت‌ها در ایران طی نزدیک به چهل سال اخیر،  آنکه بیش از همه آسیب دیده،وجاهت، اعتبار و مقبولیت آن مخدوش شده، رسانه است.قابل انکار نیست که مرجعیت خبری و حتی سرگرمی مردم ما در سایه بنگاههای غیر حرفه ای و البته زیاده از حد ایدئولوژیک به رسانه تغییر کرده است (من این هشدار را در جلسه بسیج استادان دانشگاههای تهران در سال 1396 در دانشگاه شهید بهشتی دادم). خبرگزاری رسمی ! ( که طبق اساسنامه چنین جایگاهی ندارد و از نگاه دولت ها هم چنین وجاهتی نه در گذشته و نه حال نداشته است) روزنامه دولت! ( در فرهنگ سیاسی و ارتباطات به رسانه ای «رسمی » گفته می شود که دیدگاهها و نقطه نظرات آن دولت و یا حزب و گروه سیاسی» را منعکس کند) انبوه خبرگزاریهای دولتی و شبه دولتی،  نشریات سازمانی و ارگانی و هزاران سایت و کانال و صفحه با محتواهای اغلب غیر حرفه ای در شبکه های اجتماعی، چقدر مخاطب دارند؟ چقدر توانسته اند به اقناع مخاطب بپردازند؟ پاسخ این سوال ساده است: به پشت بام ها نگاه کنید! گوشی‌ها را دست مردم ببینید! این پاسخ، خطاب من به مدیر شبکه دوم تلویزیون در آن شب پرتنش از مناظرات انتخاباتی سال 1388 هم بود. اینکه یک شایعه بی اساس و پایه در یک کانال در شبکه مجازی  بسرعت در جامعه تولید، نشر و بدتر از همه در بخش هایی از جامعه پذیرفته می شود، جامعه ای که متاسفانه «سواد رسانه « در آن، آنهم به دلیل عدم کارکرد رسانه های واقعی پایین و نزدیک به صفر است، فقط یک نشانه دارد: دیوار بی اعتمادی بین مخاطب و رسانه-  بین قدرت و رسانه بلند است .در نظریه های ارتباطی و نیز دیدگاه های سیاسی در خصوص کارکردهای رسانه، این دو نظر برجسته است : دولت بدون روزنامه بر دولت روزنامه دار ترجیح دارد. ( توماس جفرسون)  –  این رسانه ها هستند که باید ناظر بر کار دولت ها باشند نه دولت‌ها ناظر بر رسانه ها ( آبراهام لینکلن)

 شرایط کنونی کشور مولود اشکالات اساسی سیستمی چند بعدی است که در آن فساد سیستماتیک درد آوری ریشه یافته است که در همه ی اشکال آن بویژه درسایه قدرت ، به اخبار عادی رسانه ای و اشارات در گفت و گوهای کوچه و بازار مردم تبدیل شده است . آنچه دراین میان بشدت آسیب دیده ، " اعتماد عمومی " است .

 برای یک نظام سیاسی، برخورداری از پشتوانه ملی ، نیازی حیاتی است که در پرتوی اعتماد عمومی بوجود می آید.این پشتوانه ملی است که هژمونی واقعی رامی سازد.

آنچه در ایران سبب بحران جاری اقتصادی شده است ، ریشه در " عدم شفافیت " و عدم واقع نگری دارد .  تعاملات اقتصادی در ایران در اتاق شیشه ای صورت نمی گیرد که برای همگان قابل رصد باشد. درچنین وضعیتی است که فساد حالت سیستماتیک به خود می گیرد و گرفته است.

 نسبت دادن هر اتفاقی به دشمن ، ساده ترین شکل فرار از مسئولیت و پاسخگویی در برابر تصمیم های غلط است . دشمن بدیهی است که از هر فرصتی برای اهداف خود استفاده کند ،وگرنه دشمن خوانده نمی شد. آنچه سد راه این امریعنی بهره برداری دشمن  می شود ، تصمیم گیریهای درست ، منطقی وعلمی حاصل خرد جمعی نخبگان بدور از تعلقات سیاسی و جناحی و در نهایت شفافیت است . نمی شود در نظامی فردی هم نماینده  و مسئول اقتصاد عمومی باشد ، و هم خود فعال اقتصاد خصوصی.  

  یکی از پنج بحران اساسی که در هر ساختاری می تواند آنرا زمین گیر کند، " بحران توزیع " یا در اصطلاح عام " عدم چرخش نخبگان " است . دولت های مدرن ،امروز تاکید بر پیوست های علمی و مطالعاتی برای هر طرح و برنامه خود دارند . از این رو است که درجوار آن دولت ها ، نهادهای مطالعاتی و پژوهشی بسیاری را می بینیم که با بکارگیری نخبگان ، کارشان تهیه پیوست برای طرح ها است. طرحی اجرایی نمی شود مگر پیوست های لازم را در ابعاد مختلف دریافت کرده باشد.  

 در ایران نهادهای مطالعاتی کم نیستند ، مساله اما عدم باورمدیریت به پژوهش ها و یافته های آنها است که از تهجرناشی می شود. مدیریت کشور که در طول چهل سال گذشته ، کمترین چرخش را داشته ، نتوانسته است خود را با مقتضیات تطبیق دهد. نخبگان اولین قربانی های این شیوه مدیریتی هستند. نخبگان ترجیح را در بی تفاوتی و یا مهاجرت می بینند.

 این مدیریت پاسخگو هم نیست . مدیریت نمی تواند قدرت را در خود متمرکز کند ، ولی پاسخگو هم نباشد .حاصل، فاصله گیری مردم از مسئولین و عمل به صلاح دیدهای خود است . در این چنین شرایطی است که منافع فردی بر منافع جمع غلبه پیدا می کند شبیه وضعیتی که الان در کشور شاهد آن هستیم . در تثوریهای استراتژیک این نظریه به ناپلئون بناپارت منتسب است :

هیچگاه مردمانت را دشمن یا عناصر دشمن مخوان ، زیرا دو اصل را در مورد خود روشن کردی اول : مردم خودت دشمنت شده اند . دوم : و یا آنقدر ضعیف بوده ای که دشمنانت مردمت را کنترل می کنند.  

  من منکر نقش و سهم و تلاش دشمن و عوامل آن در بحران سازی جاری در کشور نیستم . دشمن بهانه های زیادی برای رویارویی نه فقط با نظام که با " ایران " دارد  ، در کنار آن اعتقاد دارم که آنچه می تواند و باید مقابل اهداف دشمن قرار گیرد ، همبستگی ملی و اراده عمومی است که با تقویت اعتماد عمومی در سایه سیاست های درست ، تصمیم گیری و اجراهای شفاف و مشارکت دادن عموم و اعتماد دو سویه ممکن است.

فراخوانی رییس جمهوری به مجلس برای پاسخگویی به سوالاتی بیشتر درباره وضعیت اقتصادی و سیاسی کشور ، یک فرصت تاریخی است ، تا منتخب مردم از مجموعه مسایلی بگوید که امور کشور را در شرایط ویژه ای قرار داده است . آنچه مردم می خواهند از زبان رییس جمهوری با شجاعت تمام ، به صراحت و بدون اشاره و کنایه و استعاره بشنوند ، همان موضوعاتی است که او به عنوان "حقایقی" توصیف کرده که چون " مردم صاحب واقعی کشورند و مشروعیت ما نیز از آرای آنهاست – روزنامه ها دوشنبه 15 مرداد 1397" باید بدانند. حقیقتی که بخشی از قدرت در طول 40 سال گذشته به صراحت بیان کرده ، و عملی نشان داده است که به آن اعتقادی ندارد! و مردم را منشا قدرت نمی داند.

  در فاصله زمانی مقرر در قانون برای حضور رییس جمهوری در مجلس ، این احتمال وجود دارد که لابی های پشت صحنه ، طرفین را از ادامه دادن به آن منصرف کند و سوال از رییس جمهوری پس گرفته شود ! حتی با فرض این اتفاق ، افکار عمومی حالا در موضعی است که اجازه چنین کاری را به هیچ یک از دو طرف نمی دهد و اجازه نمی دهد باز هم حقایق را پشت مصلحت ها پنهان کرد . هیچ مصلحتی بالاتر از حمایت عمومی ازنظام نیست و واقعیت این است که این حمایت اکنون آسیب دیده   است   . " اقتدار " از آن مردم است ، مردم حق دارند بدانند کدام بخش از قدرت به خاطر ذائقه و منافع خاص خود ، کشور را در شرایطی قرار داده که " منافع ملی " در آن فراموش شده است . مردم به یک دولت برای اداره امور کشور خود رای داده اند و آنرا مسئول امور می دانند و باید پاسخگو مسایل باشد و حاکمیت دوگانه معنی ندارد .

 ایران بضاعت های بسیاری دارد که حتی در سخت ترین شرایط به شرط مدیریت درست و صحیح ، و بسیج مردمی با اعتنای کامل به خواسته ها و نظرات آنها که در صدر آن توجه به منافع ملی است ، به آن قدرت تاب آوری و امکان زندگی توام با آرامش و امید را به مردم می دهد . امید به آینده صرفا با مشاهده و لمس افق های روشن ممکن است ، نه وعده ! ما در شرایطی هستیم که اعتماد مردم به دولت ، مورد حمله قرار گرفته و برون رفت از این وضعیت جز با تدبیر ، همت و همدلی عمومی ممکن نیست و این هم ، بستگی به میزان صداقت با مردم دارد. مردم نیاز به دلداری ندارند ، برنامه عملی می خواهند . برنامه ای که در آن افقی روشن به صورت علمی و عملی و نه شعار ! ترسیم هویدا باشد . مردم اگر چنین افقی را نبیند ، در خود چیزی برای از دست دادن نمی بینند .

 جامعه شناسان سالهاست که مساله گسست در جامع را هشدار می دهند آنها این نظر مردم را بازتاب می دهند که یک عده کاملا در اقلیت عددی نمی توانند در یک جامعه که ادعای دموکراتیک بودن دارد ، باورها  و برداشت های خود را از زندگی در ابعاد مختلف آن به اکثریت تحمیل کنند ، اگر چه اقلیت حق دارد از راههای دموکراتیک و با ابزار دموکراتیک ،  افکار و عقاید خود را برای رسیدن به قدرت تبلیغ کند .

 تحقق وحدت ملی در گروی عمل به مولفه های بسیاری است که اساسی ترین آنها احترام به خواسته مردم است که در آرا و نظرات آنها منعکس می شود. قانون اساسی به عنوان سند اصلی تنظیم رابطه مردم با حاکمیت خوشبختانه راهکارهای دمکراتیک را در خود برای برون رفت از بن بست ها دارد که از آن جمله مراجعه به آرای عمومی یا همان رفراندم است . باید پذیرفته شود که چاره بحرانها بازگشت به رای مردم است که نیروهای صف در همه ی حالات  محسوب می شوند.

 از دیگر مولفه های اساسی برای توسعه و تعمیق وحدت ملی ، رسانه های آزاد هستند که آرا و افکار مختلف را بازتاب دهند. حاکمیت باید بپذیرید که نگاه امنیتی تاریخی خود به رسانه ها و کارکردهای آنها را اصلاح کند . در جامعه ای که رسانه هایش یا در انحصار حاکمیت هستند و یا در مالکیت آن رسانه های مستقل فضای تنفس ندارند . چند صدایی فقط با رسانه های آزاد و مستقل ممکن است و دولتی ترجیح دارد که روزنامه – رسانه نداشته باشد و مبلغ او عملکردش ، بخصوص میزان قانونمندی آن ، و اقبال افکار عمومی باشد.     

 اساسی ترین اصل در روابط بین الملل که همه ی توافق های تنظیم کننده روابط که به آن در مجموع حقوق بین الملل می گوئیم ، برپایه آن استوار است ، " اخلاق مداری ، تکریم و احترام به ملت ها و رهبران و حق حاکمیت ملی فارغ از قدرت و وسعت هر واحد سیاسی است."بدین ترتیب همه ی واحدهای سیاسی درهر موقعیت شایسته احترام و تکریم هستند.

  براین مبنا ، سخنان روز سه شنبه " دونالد ترامپ " رئیس جمهوری آمریکا در مجمع عمومی سازمان ملل ، بویژه وقتی درباره ایران سخن می گفت ، نقض پایه ای و اساسی ترین اصل روابط بین الملل دانسته می شود. سخنان ترامپ نه فقط در مورد ایران که کل جهان ، مصداق روشن سیاست چماق و هویج بود . سیاستی که در تعاملات بین المللی کنونی ، آنهم در برابر کشوری مانند ایران ، محل اعتنا نیست . این سخنان ترامپ به علاوه گفته های تهدید آمیز او در مورد روابط کشورش با حاشیه نشین های جنوبی خلیج فارس ، ناتو ، آمریکایی جنوبی ، اروپا و اوپک و خلاصه کل جهان ! در عین حال نشان داد که او کاملا فاقد دانش سیاسی است و ادعاهایش در مورد دانش اقتصادی هم زمانی که نمایندگان بیش از 150 کشور حاضر در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل به سخنان او در واکنش به آمارهای اقتصادیش از پیشرفت های اقتصادی آمریکا در دوره او  خندیدند ، مبنای علمی ندارد و بلف است .

نگاه به تاريخ روابط سياسي ايران و آمريكا  بخصوص در 60سال اخير ، يعني بعد از كودتاي 28مرداد نشان مي دهد . در تاريخ روابط دو كشور آنچه برجسته است ،‌ مجموعه اي از اقدامات ، مواضع و سياست هايي از سوي كاخ سفيد دربرابر ايران مي باشد كه اغلب فاقد نشانه اي از دوستي و احترام بوده است ، و هنوز هم مي توان آنرا در مواضع و رفتارهاي مقامات آمريكايي در رابطه با ايران ديد که اظهارات ترامپ و پیش از او وزیر امورخارجه و مشاورامنیت ملی آمریکا که درماههای اخیر بارها به صراحت حتی بر تغییر حکومت در ایران سخن گفته اند ، تكرار ادعاها در مورد برنامه هاي هسته اي،  ايران و در يك كلام ، اصرار بر ادامه سياست هايي كه منافع ايران را مسدود كند ، برخي از آنهاست . حتي همين برخي نشان مي دهد هنوز نمي توان به آمريكايي ها اعتماد داشت و ديوار بي اعتمادي موجود به همين راحتي ها فرو نمي ريزد  و  آنچه به آن نياز است ، تغييري بنيادي در نوع نگاه واشنگتن به رابطه با تهران ، و تبديل حرف به عمل است  که رئیس جمهوری روحانی در سخنانش در مجمع عمومی سازمان ملل بر آن تاکید گذاشت.

 آنچه از سخنان آقای روحانی برداشت می شود این مهم است که صرف رابطه با آمريكا نه براي ما ، و نه يقينا براي دولت واشنگتن يك امتياز نيست . آنچه در اين خصوص مهم و با ارزش است ، داشتن يك ارتباط منطقي است كه در آن منافع ملي مورد غفلت قرار نگيرد . براي ما زماني ارتباط با آمريكا معني خواهد داشت و مي تواند امتياز تلقي شود كه بتوانيم به عنوان يك بازيگر مستقل وارد بازي شويم ، منافع ملي خود را در داخل آمريكا و در تعامل با دولت آن در صحنه هاي ديگر روابط بين الملل بدست بياوريم و يا ارتقاء دهيم .

 آمريكا در طول دهه ها تعامل با ايران نشان داده است كه رژيمي قابل اعتماد نيست .  ايران دلايل بسياري دارد كه به آمريكا براي عادي سازي روابطش با آن  بگويد كه برايش "شرط "‌دارد . آمريكا داراي پيشينه اي مثبت درروابط خود با ايران بگونه اي كه بتواند به آن تكيه كند ، نيست و ادامه سياست هاي سلطه جويانه آن نشان مي دهد كه واشنگتن دولتي همچنان غير قابل اعتماد است مگر آنكه به صورت " بنيادي "‌ و " عملي " نشان دهد كه حداقل ! شروع  به تغيير در آن كرده است.

        در سمت ديگر ، ايران هرگز گفت و گو با آمريكا براي حل و فصل اختلافات موجود را بطور كلي رد نكرده است ، اما آنچه تاكنون مانع از آن شده تا از جانب تهران گفت و گو مفيد به فايده دانسته شود ، ادبيات آمريكايي ها و ادامه سياست هاي اين كشور بوده است كه  ادبياتي زور گو است وهيچ كشور مستقلي ادبيات  قدرت هاي زور گو را نمي پذيرد.جمهوري اسلامي ايران  در همه مسايل منطقه اي و جهاني و ازجمله در فلسطين ، لبنان ، عراق و افغانستان،  نشان داده كه خواهان صلح و آرامش بر مبناي عدالت و كرامت انساني است ،‌و سياست منطقه اي خود را بر همكاري هاي اقتصادي مفيد ، و  استقرار صلح و امنيت و رفاه و برقراري اعتماد و همكاري و تفاهم با همه همسايةها و كشورهاي  منطقه قرار داده است  ،اما  درمقابل اين آمريكا بوده است كه با سياست هاي اخلالگران خود ثبات ، صلح و امنيت منطقه و آرامش جهان را مخدوش و بخطر انداخته است. همان طور كه گفته شد ،  ايران دلايل بسياري دارد كه بگويد " به آمريكا اعتماد نداريم " . اولين نكته و شايد اصلي ترين دليلي كه به اين بي اعتمادي انجاميده و موجب آن گرديده تا ديوار بلند بي اعتمادي همچنان بين دو كشور و روابط آنها وجود داشته باشد ، روحيه استكباري حاكم بر كاخ سفيد و اين گمان مي باشد كه " آمريكا مالك و صاحب همه ي جهان است ." آمريكا حتي اخيرا كه " بارها" پيام داد  خواهان گفت و گو و كمك  تهران در مورد  روابط دو جانبه و منطقه ای مي باشد ، نشان داد كه در گفتار و عمل صادق نيست که نمونه روش آن خروج از برجام ، بی اعتنایی به توافقی جهانی و برقراری مجدد تحریم هایی است که به اعتبار قطعنامه های سازمان ملل لغو شده و یا باید لغو می شد که آمریکابه رغم امضا، هرگز به آن حتی در حداقل ها عمل نکرد. رهبران آمريكا با ادبيات استكباري و توام با كبر و غرور خود ، سالهاست كه به سياستي دوگانه و تبعيض آميز در برابر ايران ادامه مي دهند .آنها از صلح و امنيت جهاني سخن مي گويند اما در عمل وقتي نه تنها نداي  صلح خواهي كه اقدامات عملي ايران را براي توسعه و تعميق صلح و امنيت مي بينند ، هر آنچه را در توان دارند، از جنگ گسترده رواني با كمك شبكه هاي  رسانه اي خود و وابستگانشان  گرفته ، تا قدم هاي عملي ، براي اخلال درآن بكار مي بندند . به باور افكار عمومي ايران ، آمريكا براي از بين بردن ديوار بلند  بي اعتمادي ميان خود و ايران ،  راهي جز پيش قدم شدن و آنهم با اقدامات صادقانه عملي در این مقطع توقف ادامه تحریم ها ، ندارد و تا پيش از آن نمي توان به فروريختن ديوار بي اعتمادي اميد داشت.

    سياست خارجي يك كشور معمولا سواي از تعاريف كلي و مضموني كه نوعا در قوانين اساسي مي آيد ،در چهارچوبي شكل مي گيردكه به آن " منافع ملي " گفته  مي شود . سياست خارجي يك كشور با حضور و بازي بازيگران متعددي شگل مي گيرد كه " واقعي " و نه " آرماني " هستند و در چهارچوبي صورت مي پذيرد كه هر بازيگر عرصه بين الملل براي آن تعريف دارد . اصلي ترين نكته دراين خصوص ، شناخت اين واقعيت ها و ميزان تاثير گذاري آنها و شناخت حدود منافع دو طرف است . آنچه در ساخت و طراحي سياست خارجي نقش اصلي را بازي مي كند ، دانش سياسي و نه هيجان سياسي است و كشورهايي قادرند از هيجانات سياسي دور بمانند و روابط خود را تحت تاثير آن قرار ندهند كه به دانش سياسي مجهز باشند  و سياست خود را براساس آن بسازند .

 سياست خارجي در صحنه بازي در روابط بين الملل بر اين مبنا شكل مي گيرد كه حدود بازي تا كجاست ، منافع ملي يكطرف تا كجا امكان پيشروي دارد و در آن سوي بازي ، طرف مقابل تا چه حد و تا كدام نقطه مي تواند مطمئن باشد كه مي تواند به بازي ادامه دهد بدون اينكه منافع اش تضييع شود.  واقعيت هاي عرصه بين الملل حكم مي كند كه اين مولفه ها را هم در خودمان و هم در نزد بازيگر و  يا بازيگران ديگر بشناسيم و با يافتن نقطه اشتراك ، سعي در تطبيق آنها با يكديگر معطوف به كسب بيشترين منفعت نماييم .

 منافع ملي محدوده خاصي ندارد و به همين دليل نمي توان بازيگر و يا بازيگراني را در صحنه روابط بين الملل ناديده گرفت . موفق ترين بازيگران بين المللي آنهايي هستند كه اين روابط را مي شناسند و براي بازي خود در عرصه  بين الملل به عنوان محلي براي تعامل بين المللي چهارچوب تعريف كرده اند و قادرند تهديد ها را براي   تامين منافع ملي به فرصت تبديل كنند و كار مهمتر آنها نهادينه كردن اين چهارچوبهاست كه اصل عمده و اساسي آن ، شناور بودن منطبق بر بازي ديگر بازيگران است .

 همانطور كه اشاره رفت ، سياست گذاري هاي كلان يك كشور توسط دستگاه ديپلماسي آن صورت مي گيرد كه به طور معمول نهادهاي مختلفي در مقام تصميم ساز و يا تصميم گير ، عضو آن هستند و وزارت امورخارجه حكم مجري را دارد كه  بايد با تاكتيك هاي مناسب ، استراتژي مورد نظر را عملياتي كند . اين نكته مهم قابل ذكر است كه در صحنه بين الملل اين وزارت امورخارجه است كه سياست خارجي را نمايندگي مي كند ، به رسمت شناخته مي شود ، پاسخگو ، و طرف مذاكرات است .

  درعرصه ديپلماسي احترام به حدود و ثغور وظايف ، احترام به منافع ملي است. تداخل وظايف اول امري را كه متاثر مي سازد ،‌منافع ملي است . در نگاه بيگانه و بطور كل در عرصه ديپلماسي ، اين يك اصل اساسي و هدف غايي هر مذاكره كننده اي است ؛ امتياز نده ! و يا اگر ناچار شدي كمترين امتياز را بده و درمقابل بيشترين بهره و منفعت را ببر ! كه سقفي براي آن وجود ندارد.

 در سياست آنچه از آن نمي توان گذشت و يا كوتاه آمد ، كف منافع است . نگاه به بحران هاي كوچك و بزرگ در سطوح مختلف در تعاملات جهاني ، نشان مي دهد زماني بحران بوجود آمده و يا تشديد شده كه ديپلمات ها نتوانسته اند منافعي را كه از آن نمايندگي مي كنند ،و حد و ثغور  آن را بشناسند و به حوزه منفعتي طرف مقابل وارد شده اند و يا اصرار بر پايين بردن كف آن در سمت مقابل داشته اند. ديپلمات ها براي انجام وظايف خود مانند هر متخصص ديگر آموزش هاي بسياري مي بينند و مهارت هاي متنوعي را مي آموزند كه طبيعي است ديگران از آن بي بهره باشند. 

 در عرصه بين الملل اين طور نيست كه طرف مقابل ، هر كسي را كه هر ادعايي داشت ، بپذيرد ، و به رسميت بشناسد . اين حوزه  قائده مند ترين عرصه از تعاملات است ، كه در آن همه چيز تعريف شده است . با اين وصف ، منافع ، خيلي چيزها را توجيه مي كند كه از آن جمله دور زدن حاكميت ها ، توسط خودي ها ، و كسب بالاترين منفعت است.