آن بخش از سخنان روز دوشنبه 20 آذر امسال " ايهود اولمرت" نخست وزير رژيم صهيونيستي كه رسانه ها آنرا اولين اعتراف به مسلح بودن اين رژيم به سلاح هاي هسته اي تعبير كردند ، در واقع نه اعتراف ، كه اذعان ، تاييد و تاكيدي بر گفته هاي قبلي ديگر رهبران رژيم صهيونيستي و مطالعات و تحقيقات نهادهاي مطالعاتي جهاني و گزارشها و اظهار نظر هاي مقامات و نهادهايي چون سازمان ملل و آژانس بين المللي انرژي هسته اي بود كه اسراييل را سالها قبل ، " رژيمي برخوردار از برنامه هاي مخفي و زراد خانه هاي هسته اي " خوانده بودند.
تحقيقاتي كه قبلا و به طور مستند منتشر شده ، نشان مي دهد كه اسراييل از دهه 1960 ميلادي و با كمك هاي فراوان غرب بخصوص آمريكا و فرانسه ، به سلاح هسته اي دست يافته است و در زرادخانه هاي آن كه "عنان " دبير كل سازمان ملل و "محمد البرادعي " مدير كل آژانس بين المللي انرژي هسته اي نيز اشاره زيادي به آن داشته اند، دستكم 400كلاهك هسته اي نگهداري مي شود . سياست هسته اي اسراييل به رغم اطلاعات اساسي و محوري منتشره از برنامه هاي هسته اي آن ، همواره بر ابهام متكي بوده است و رهبران رژيم صهيونيستي چنين گمان مي كرده اند كه با پنهان نگه داشتن برنامه هاي هسته اي خود قادر خواهند بود همزمان به چند هدف دست يابند و از جمله مي توانند به فرار از نظارت بين المللي بر برنامه هاي هسته اي خود بويژه با كمك هاي آمريكا ادامه دهند و در عين حال شبح تهديد هسته اي خود را بر منطقه به عنوان يك سپر دفاعي حفظ كنند ،
اسراييل از نگاه آژانس بين المللي انرژي هسته اي نهاد ناظر سازمان ملل ، رژيمي برخوردار از سلاح هاي هسته اي شناخته شده است كه در زرادخانه هاي آن حداقل 400 كلاهك هسته اي نگهداري مي شود و اين كلاهك ها خطري بالقوه براي صلح و ثبات جهاني بويژه در منطقه پرآشوب خاورميانه است. اسراييل رژيمي است كه از بدو پيدايش در سال 1948 ميلادي تكيه خود را براي حيات سياسي بر تسليحات بويژه از نوع هسته اي آن استوار كرده است. "موشه دايان" ، وزير جنگ پيشين رژيم اسراييل بر اين باور بود " در صورتي كه اسراييل در خاورميانه نتواند با سلاح متعارف قدرت بازدارندگياش را به منصهي ظهور برساند ،بايد به سلاح هسته اي پناه ببرد." به همين منظور در مرحلهي اول، وزارت جنگ اين رژيم تصميم به تشكيل كميتهي پژوهشهاي هسته اي متشكل از پنج كارشناس برجستهي اسراييلي به رهبري پروفسور "برگمان " گرفت، كار اين كميته برنامهريزي براي تاسيس نيروگاه هسته اي و اعزام هيات علمي به نقاط مختلف جهان براي كسب و تقويت دانش هسته اي بود. در مرحله دوم رژيم صهيونيستي به جمع آوري پول روي آورد به طوري كه توانست با كمك دولتهاي انگليس و آمريكا تا سال 1953 ميلادي 100 ميليون دلار از ثروتمندان يهودي جهان براي رسيدن به توان هسته اي جمع آوري كند و در همين راستا در زمان نخست وزيري" بن گوريون" ، شيمون پرز مسوول مذاكرات اتمي اين رژيم با فرانسه شد و سرانجام با كمك فرانسه و آمريكا كار ساخت نيروگاه ديمونا را در سال 1963 به پايان رساند.
به باور تحليلگران ، علت همكاري فرانسه با اسراييل اين بود كه فرانسه براي تسلط مجدد بر كانال سوئز و تفوق در درگيري با بخشي از دنياي عرب، اسراييل را به عنوان يكي از متحدان طبيعي خود ميدانست و در نتيجه به فكر تقويت اين رژيم به عنوان هم پيمان خود در خاورميانه افتاد؛ تا جايي كه نخست وزير فرانسه اعلام كرد يك بمب هسته ای به اسراييل مديون است! بدين ترتيب در اكتبر 1957 فرانسه و اسراييل توافقاتي براي ساخت يك راكتور 24 مگاواتي امضا كردند، در اين پروتكلها به يك كارخانه فرآوري شيميايي نيز اشاره شده بود. اين كارخانه به طور مخفيانه با همكاري تكنسينهاي اسراييلي و فرانسوي در منطقهيي از صحراي نقب به نام" ديمونا "ساخته شد. اهميت ديمونا به حدي بود كه يك آژانس اطلاعاتي جديد به نام LEKEM براي مخفي نگهداشتن و محافظت از اسرار و تاسيسات آن تشكيل شد و بدين ترتيب 1500 اسراييلي و فرانسوي در ديمونا مشغول به كار شدند. از سوي ديگر نيروي هوايي فرانسه پس از خريد آب سنگين از نروژ به رغم اين تعهد كه آن را به هيچ كشور ثالثي منتقل نميكند 4 تن از اين مواد را مخفيانه به اسراييل منتقل كرد. تا زمان افشاگري "مردخاي وانونو" يك يهودي مراكشي الاصل و كارشناس هسته اي اسراييل كه در مصاحبه با روزنامه انگليسي ساندي تايمز در 5 اكتبر سال 1986 پرده از فعاليتهاي هسته اي اين رژيم برداشت، هيچ كس اطلاعي از اين فعاليتها نداشت و بدنبال اين افشاگريها بود كه " وانونو" به 18سال زندان محكوم شد كه پس از آزادي اجازه خروج از سرزمين هاي اشغالي و مصاحبه و ديدار عمومي به وي داده نمي شود. بااين افشاگري، توجه كارشناسان هسته اي جهان به رژيم صهيونيستي جلب شد و علي رغم پنهانكاري و محدوديتهاي شديدي كه ازسوي اين رژيم انجام گرفت، طي تحقيقاتي فاش شد كه اسراييل به غير از ديمونا داراي دو مركز هسته اي ديگر به نامهاي "نحال سوريك " و " بني روبين" است. براساس يك گزارش نظامي كه سال 2003ميلادي در آمريكا منتشر شد، اسراييل در سال 1967، 15 بمب هسته اي داشت كه تا سال 1980 تعداد آنها به 200 و تا سال 1997 به 400 بمب رسيد. صهيونيستها همچنين در سال 1973، 20 موشك هسته اي و در سال 1974 هم 3 واحد توپخانهي هسته ای برپا كرده بودند كه هر واحد 12 توپ 175 ميليمتري و 230 ميليمتري داشت. در سال 1984 صهيونيستها 31 بمب پلوتونيوم و 10 بمب اورانيوم توليد و در سال 1994 بين 64 تا 112 بمب با كلاهك كوچك و 50 موشك هسته اي از نوع ريما ساختند. اسراييل همچنين در دهه 90 ميلادي سه زير دريايي از آلمان خريداري كرد. اين زيردرياييها بسيار پيشرفته كه "دولفين"، "لوياتان "و "تكوما " نام دارند ، با كمك مالي كشورهاي آلمان و آمريكا ساخته شدهاند و قادر به شليك موشكهاي كروز با بار هسته اي هستند .اين زيردرياييها در ماه مارس 1999 و اوت 2000 عملياتي شدهاند. با اين حجم گسترده فعاليتهاي هسته اي اسراييل ، آمريكا و كشورها اروپايي كه مدعي عاري سازي جهان و منطقه خاورميانه از سلاحهاي هسته اي ميباشند، نه تنها هيچ اعتراضي نكرده بلكه همواره از اين فعاليتها چشمپوشي كردهاند و زماني كه آريل شارون، نخست وزير اين رژيم براي اولين بار در 31/7/2004 با اعتراف به داشتن سلاح اتمي گفت "اسراييل سلاحهاي اتمي خود را با موافقت و رضايت آمريكا در اختيار دارد" جامعهي جهاني و آژانس بينالمللي نه تنها هيچ عكسالعملي نشان ندادند، بلكه با سكوت خود و دادن آدرس غلط ! اين فعاليتها را تاييد كردند.
براي مطالعه بيشتر در خصوص برنامه هاي هسته اي اسراييل و چگونگي حمايت آمريكا و اروپا از اين رژيم و تهديداتي كه از اين ناحيه متوجه صلح و امنيت جهاني است ، مطالعه منابع زير توصيه مي شود: 1- خبرگزاري فرانسه 30/10/83 -2- اسراييل و سلاحهاي هسته اي- نوشته آونر كوهن- ترجمه رضاسعيد محمدي- ناشر: دفتر مطالعات سياسي و بينالمللي وزارت خارجه 3- روزنامه ايران 19/4/83 -4- روزنامه جمهوري اسلامي 26/2/83 – 5-- روزنامه همشهري 26/2/83 13 و وبلاگ " يادداشتهاي يك روزنامه نگار " به آدرس :
