*رئوف پیشدار
استاد دانشگاه و روزنامه نگار
نیمه دهه ١٣۶٠، زمستان های سختی بود. سرما و بارش برف تهران را در برگرفته بود.
تنها منبع خبری مردم رادیو و تلویزیون و خبرگزاری جمهوری اسلامی (ايرنا) و واحد مرکزی خبر و دو سه روزنامه ای بود که عصرها منتشر می شد و صفحات آن‌ها قبل از ظهر بسته می شد.
عادت شده بود که مردم برای کسب سریع خبر، از جمله به ایرنا زنگ می زدند. اگر خبر خاصی مثل مسابقه های فوتبال بود، لحظه به لحظه تلفن از داخل و خارج کشور! که نتیجه بازی چیه، کی گل زد، کی پنالتی گرفت و خیلی سؤال‌های دیگر!
تلفن های سرویس اجتماعی ایرنا را آن‌ هایی که داشتند مستقیم زنگ می زدند و آن‌هایی که نداشتند، از طریق تلفن خانه و خدا خیر بدهد آقای جلالیان مسئول تلفن خانه را که همه ی تماس ها را به گروه ما وصل می کرد.
بارها به آقای جلالیان گفتم که به سرویس های دیگر هم تلفن‌ها را وصل کند، همیشه یک جواب داشت : آن‌ها جواب نمی دهند، بعد این‌ها ( مخاطبان) سرمایه رسانه اند!
درست می گفت؛ رسانه ای که مخاطب ندارد، با مخاطب تعامل ندارد، رسانه نیست! نهایت، یک اداره است که خبر و کار خبری، در آن قالب نمی گنجد.
القصه : در آن شب سرد زمستانی که جنگ هم بود و همه جا زود تعطیل می شد و خیابان‌ها بدون ماشین، و ما هم که سرویس بازگشت نداشتیم جز موتورسیکلت من که سرویس همکاران هم محل بود، تمام عصر به این سوال تلفن کنندگان بی شمار جواب می دادیم که : فردا مدرسه ها تعطیل است؟
و جواب من : تا این لحظه آموزش و پرورش اطلاعیه ای نداده است.
از آموزش و پرورش که پرسیدم جواب روشنی ندادند و گفتند که اگر تعطیل شد، اطلاعیه می دهند.
گذشت و گذشت، از اطلاعیه خبری نشد. مسبوق به سابقه بود که در آخرین دقایق شیفت کاری اطلاعیه می دادند و ما تا تنظیم و ارسال آن روی خط، کلی معطل می شدیم.
بنظرم رسید چیزی به سیاق اطلاعیه های قبلی بنویسم تا وقتی اعلان کردند، زیاد معطل نشوم و خبر را برای پخش به اتاق مربوطه بدهم و به خانه بروم.
متن را نوشتم و برای پخش هم امضاء کردم. جلوی رویم گذاشتم که تلفن کنند و بدهم برای پخش! و خداحافظ.
شیفت کاری من تمام شد، تماسی گرفته نشد! واقعی‌ یتش من اصلا موضوع را فراموش کردم و خبر همان‌جا روی میز ماند!
همکاران شيفت شب که آمده بودند، خبر امضاء شده را روی میز می بینند به گمان این‌که من یادم رفته، به اتاق تلکس برای مخابره می دهند!
من یک رادیوی ٩ موج سونی داشتیم که همیشه روشن بود و گوشی در گوشم! سوار موتور که می رفتم شنیدم رادیو گفت : مدارس تهران فردا تعطیل است. خبرگزاری جمهوری اسلامی گفت...
ساعت چند، ساعت چند، خبر تکرار شد و من اصلاً متوجه نشدم که چه دسته گلی به آب داده ام. زمانی که برای چندمین بار رادیو خبر را خواند پشت دستم زدم که : ای وای! این خبر من است، تلفنی که نشده بود، اطلاعیه ای نداده بودند!
به خودم آرامش می دادم که حتما من نبودم، آموزش و پرورش تلفن زده یا اطلاعیه ای داده است و همکاران شیفت شب که خبر آماده را دیده اند برای پخش داده اند.
فردای آن روز مدارس تهران تعطیل شد، بچه ها هم حتما ته دلشان من را دعا کردند.
پیگیری که کردم، دیدم حدس من درست است، ولی نه تلفنی بوده و نه اطلاعیه ای، همان که همکاران خبر را دیده اند و باقی ماجرا!
انتظار داشتم از این‌جا و آن‌جا سین جیم ها شروع شود. نه نشد، که هیچ! اصلا هیچ کس حتی آموزش و پرورش هم پیگیر ماجرا نشد، انگار همه از خدا خواسته بودند، و من هم به رویم نیاوردم که چطور یک روز مدارس را تعطیل کردم!
📄 برای‌ مطالعه نوشته های نویسنده متمنی است لینک های زیر را دنبال کنید:

https://chat.whatsapp.com/LgEB4ZlnFKY5ohMdKOOZiO1

Http://r-pishdar.blogfa.com

https://t.me/raoufpishdar

eitaa.com/raoufpishdar

instagram.com/raoufpishdar