​​​​​​*رئوف پیشدار
استاد دانشگاه و روزنامه نگار
در فکت چک / درستی سنجی گفته ها و ادعاها و حتی وعده های نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری که توسط نهادهای معتبر دانشگاهی صورت گرفته، گفته های بسیاری نشان «درست» نگرفتند. من حمل بر این می کنم که همه ی آن گفته ها و ادعاها و تهمت ها! ان شاء الله از سر ناآگاهی و کم اطلاعی است، نه چیزی دیگر! و تکلیف شرعی اش با گوینده ها!
اما تو عزیزم! مخاطب گرامی بویژه دوستان جوان و دانشجویم، شان و موقعیت و اعتبار علمی و دسترسی تو به منابع ایجاب می کنم با چشم هایی باز و ذهنی روشن و نگاهی تیز بین نامزد مورد نظر خودت را تبلیغ کنی و به هر کسی هم که خواستی رای بدهی، این حق تو است ولی مراقب باش، فریبت ندهند.
در همه ی ادیان و حتی مکاتب فکری، دروغ گویی، تهمت و افترا زشت و عملی مذموم و گناهی بزرگ شمرده شده است. در فرهنگ ایرانی دروغ گویی مجوز ندارد تا جایی که در تواریخ به نقل از شخصیت های تاریخی نوشته شده که : «در سرزمین من دروغ حرام است» و «مرد پارسی دروغ نگوید حتی در میدان جنگ و به هنگام مرگ» و دروغ و دروغ گویی آفتی هم ردیف با خشکسالی شمرده شده است.
در اسلام، صِداقت (راستگویی) و ادای امانت (درستکاری) دو وصف بنیادین انسانِ مؤمن است. چنان که از امام جعفر بن محمد الصادق (علیه السلام) روایت شده که «اخْتَبِرُوهُمْ عِنْدَ صِدْقِ الْحَدِيثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ - ارزش هر کسی را با میزان صداقت در گفتار و رعایت امانت بسنجید.» و مثل این سخن، ده‌ها آیه و صدها حدیث و روایت دیگر داریم.
مرحوم شهید مطهری در مکتوب و صوتی که از او در قالب یک سخنرانی در اینترنت در دسترس است، می گوید : «براى حق باید از حق استفاده کرد. حتی اگر بدانیم یک حرف ناحق و نادرست، باعث می‌شود همه‌ی گناهکاران توبه ‏کنند، در عین حال، اسلام به ما چنین کارى را اجازه نمى‏دهد. اسلام نیازى به روش نادرست و دروغ در راه خود ندارد. حق را با باطل آمیختن، حق را از میان مى‏برد. و حق تاب این‌که همراه باطل باقى بماند، ندارد... یکى از راه‌هایى که بر دین از جنبه‏هاى مختلف ضربه وارد می‌کند، رعایت نکردن این اصل است.
همان‏طورکه هدفمان باید مقدّس باشد، وسایلى هم که براى آن استخدام مى‏کنیم باید مقدّس باشد»؛ همان‌طورکه خداوند در روش تبلیغ درست به پیامبر اکرم(ص) دستور می‌دهد: «اُدْعُ اِلی سَبیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ...»؛ با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما...»
مساله اصلی تر در این میان، اتهام دروغگویی است. در نزد افکار عمومی این تکنیک روشن است : « وقتی مدام به شما دروغ می‌گویند، حاصل آن نیست که شما این دروغ ها را باور می‌کنید، بلکه آن است که دیگر هیچ‌کس ، هیچ چیز را باور نمی‌کند. مردمی که دیگر نتوانند هیچ چیزی را باور کنند، قادر به داشتن هیچ عقیده‌ای نیستند. آن ها نه تنها از قدرت عمل که حتی از توانایی اندیشیدن و قضاوت نیز محروم‌اند.با چنین مردمی می توانید هر آنچه که می خواهید انجام دهید.» هانا آرنت
دروغ را اگر به معنای قلب واقعیت تلقی کنیم، بسیاری از نظام های سیاسی از امریکا و انگلیس گرفته تا روسیه و سوریه بارها مرتکب آن شده اند. مساله ای که بسیار جدی تر است، دروغگویی سیستمی است.
یک نظام سیاسی زمانی دروغ می گوید که نتواند میان آرمان های وعده داده شده با ابزارهای رسیدن به آن‌ها تناسبی برقرار سازد. در چنین حالتی اگر سیستم نتواند با اعتماد به نفس کافی برخی از اهداف بلندپروازانه را مورد تجدید نظر قرار دهد، ناچار است که از ابزار دروغ برای پرکردن شکاف میان نظر و عمل بهره گیرد.
نظام های سیاسی اهدافی دارند و می کوشند به آنها دست یابند ولی اگر بکوشند این اهداف را مقدس و نقدناپذیر سازند، پیشاپیش در دام این تقدس گرفتار می شوند. بعد از این سیستم می کوشد تا از هر وسیله ای برای توجیه درست بودن اهداف خود بهره گیرد. دروغ هم البته یکی از این ابزارها است.
🌺 ‏ دیدگاه خود را در مورد این نوشته و دیگر نوشته هایم، لطفاً از طریق واتساپ به شماره +989193092237 با من در میان بگذارید.
برای‌ مطالعه نوشته های نویسنده متمنی است لینک های زیر را دنبال کنید:

https://chat.whatsapp.com/LgEB4ZlnFKY5ohMdKOOZiO1

Http://r-pishdar.blogfa.com

https://eitaa.com/joinchat/1887896129C490688133a

https://t.me/raoufpishdar

eitaa.com/raoufpishdar

instagram.com/raoufpishdar

twitter.com/raoufpishdar