​​​​​*رئوف پیشدار
استاد دانشگاه و روزنامه نگار ٢٠ بهمن ماه ١۴٠۲
این پدیده که بخشی از مردم کشوری به تیم ملی فوتبال کشور خودشان پُشت کنند و از شکستش خوشحالی کنند چون از یک عده دولت مرد با یا بی دلیل بدشان می آید ، یا نمی‌خواهند سیاسیون استفاده اش را ببرند ، یا با مواضع بازیکنان مشکل دارند، و این مساله به محل بحث و مناقشه تبدیل شود ، در هیچ جای تاریخ دنیا به این شکل سابقه ندارد.
این اتفاق نامبارک بعد بازی ایران و قطر البته به شکلی بسیار محدود و معدود در چند جای کشور مشاهده شد. مشابه آن‌را در بازی های ایران در مسابقه های جام جهانی هم دیده بودیم.
این نوع رفتارها بویژه که موضوع وطن مطرح است، بعید می دانم مورد تأیید هیچ یک از ایرانی ها و دوستداران وطن و کهن سرزمین پارسی باشد.
من به هر معترضی حق می دهم که از راه‌های دموکراتیک و با ابزارها و شیوه های دموکراتیک، رای و نظر خود را نسبت به هر موضوع و مسأله ای ابراز کند و از دیگران هم بخواهد در صورت هم‌نظری با او همراه شوند، و هیچ کس معصوم نیست و هیچ چیزی هم مقدس نیست، مگرحرمت اعتقادات، ایمان و باور عمومی که در همه حال و همه جا و نزد همه ی مردم بطور قانون‌مند می بایست پاس داشته شود. هیچ کس حق تحمیل نظر و خواست خود را به دیگری ندارد.
پرچم و سرود ملّی یک کشور، از نشانه های مورد احترام و تکریم همگان در سرتاسر جهان است و از همین رو، در قوانین همه ی کشورها بی احترامی به آن، جرم انگاری شده است.
در طول تاریخ، ایرانی در هر کجای دنیا که بوده، عشق به وطن را ثابت کرده است. هم در ادبیات ما هست « چو ایران نباشد، تن من مباد!» و هم در تعالیم دینی تاکید شده است : « دوست داشتن وطن، نشانه ایمان است.»
من حرف ها و خواسته های مردم را درک می کنم. خودم هم در این کشور زندگی می کنم. سال‌هاست که نوشته ام و می نویسم که نظام باید حرف مردم و خواسته‌ های آن‌ها را بشنود و امور را اصلاح کند. نشنیدن خواسته های مردم، جامعه را رادیکال خواهد کرد.
«اعتراض» جزو حقوق مدنی و سیاسی جامعه است و حکومت هم وظیفه حاکمیتی تامین امنیت معترضان را بر عهده دارد. باید سریع تر اقدام کرد، جامعه در مرحله‌ای است که منتظر اجازه نمی‌ماند. در این شرایط به نفع عموم است که برای حفظ حرمت قانون، بستر حق قانونی مردم در یک فرآیند بدون تنش فراهم شود . نباید قبح قانون‌شکنی ریخته شود.
خواسته‌هایی که به اشکال گوناگون ابراز می شود، سمت و سوی روشنی دار. همه ی این خواسته ها متوجه این مهم است که « من هستم! من را ببین!»
همگان باید توجه کنند؛ فردای بهتر و امن ایران با حضور و ظهور همه ی مردم در عرصه های اجتماعی و آموزش های همدلانه با تکیه بر اخلاق مدنی ممکن است .
جامعه ما اینک بیش از هر زمانی به گفتمانی وسیع شمول نیاز دارد. باید بپذیریم که جامعه ما بواسطه نبود یا ضعف گفتمان با چالش های جدی مواجه شده است. جامعه در نتیجۀ تحولات و فرآیندهای رسانه‌ای‌شدن، جهانی‌شدن، مصرفی‌شدن، فردی‌شدن، کلان‌شهری‌شدن و شدن‌های تاریخی دیگر، چند دهه است با چالش‌های جدی مواجه است.
زیبایی مسابقه های ورزشی و هر مناسبت ملی و دینی تاجایی است که به عهده خود مردم است و ابزاری برای پُروپاگاند دولت، حزب و گروه دسته سیاسی نیست، زیباست و می پسندم، در عین حال که اگر درست مدیریت شود، یکی از بهترین اسباب برای تقویت وحدت و همدلی و همبستگی ملّی و دینی است. امّا حاشیه ها و حاشیه سازی های دولتی را هیچ وقت دوست نداشته ام که هیچ! شدیدا هم با آن مخالفم، چون آن‌ها شکلی از پروپاگاند با هدف بهره برداری سیاسی و حزبی و جناحی است.
مطابق آمار بیش از ۷۰ درصد جمعیت کشور را جوانان به تعریف سازمان ملل متحد تشکیل می دهند که یک ویژگی برجسته و متفاوت با جوان‌های دهه‌های گذشته دارند و آن بزرگ شدن در دنیای دیجیتال است. این‌ها فرهنگ، ادبیات، علایق و سلایق خود را دارند که در موارد زیادی با ارزش های نسل های قبل تفاوت هایی دارد و در جامعه می بینیم. آن‌ها تعاملاتشان جهانی است، و خود را « شهروند جهان» می دانند.
کنش ها و واکنش‌هایی که از جوان‌ها می بینیم بر این مهم تاکید دارد که نسل های قبل باید خود را برای فهم تحولات جامعه و تغییرات نسلی بروز رسانی کنند و با تغییر منش و کردار و اندیشه، این نسل را که در ادبیات سیاسی و اجتماعی به آن ها «نسل معترض» هم می گوییم، بفهمند تا بتوانید امور را اداره کنند. وگرنه اصرار نکنید،« دو خط موازی بهم نمی رسند.»
🌺 ‏برای‌ مطالعه نوشته های نویسنده لطفاً لینک های زیر را دنبال کنید:

https://chat.whatsapp.com/LgEB4ZlnFKY5ohMdKOOZiO1

Http://r-pishdar.blogfa.com

https://t.me/raoufpishdar

eitaa.com/raoufpishdar