يكي از خواسته‌هاي اعضاي جنبش عدم‌تعهد در نشست تهران، خلع‌سلاح هسته‌ای و در عين حال فراهم آوردن امكان دسترسي همه كشورهاي جهان به مواهب شكافت مواد شكاف‌پذير است. در ميان پيمان‌ها و توافق‌هاي دسته‌جمعي بين‌المللي، هيچ‌يك به اندازه پيمان منع توليد، تكثير و اشاعه سلا‌ح‌هاي هسته‌ای موسوم به NPT محبوب نبود. بشر اميدواري‌هاي بسياري داشت تا در سايه اين پيمان بتواند بدون ‌ترس و دلهره از سلا‌ح‌هاي هسته‌ای كه قدرت تخريب و ويرانگري آن را در جنگ دوم جهاني به چشم ديد، زندگاني خود را داشته باشد. نمايندگان كشورهاي جهان در سال 1968 اساس پيمان را در چارچوب گفت‌وگوهايي طراحي و پي ريختند كه در سال 1970 پس از رفت و آمدها و تبادل‌نظرهاي بسيار، مفاد آن براي اعضا لازم‌الاجرا شد. روح پيمان و چكيده و عصاره آن شعاري است كه در اجلاس تهران جنبش عدم‌تعهد هم بار ديگر شنيده شد: «انرژي هسته‌ای براي همه، سلاح هسته‌ای براي هيچكس». اميدواري بشر به زندگاني بدون نگراني از سلا‌ح‌هاي هسته‌ای دوام چنداني نياورد و اولين و اساسي‌ترين قدم‌ها براي به تعبير بان‌كي‌مون، دبيركل سازمان ملل «بي‌اعتمادي» به پيمان NPT توسط قدرت‌هايي برداشته شد كه به صراحت پيمان به عنوان «قدرت‌هاي هسته‌ای آن زمان» پذيرفته و متعهد شده بودند كه به خلع‌سلاح هسته‌ای تن دهند .

بقيه مطلب را لطفا در اينجا بخوانيد:

http://www.vatanemrooz.ir/1391/7/5/VatanEmrooz/980/Page/6/

* از شما براي نظرات علمي و سازنده ممنونم . اجازه بفرماييد مطالب تبليغي و يا بي ربطي را كه در نظرگاه گذاشته مي شود ،‌انتشار ندهم .