نويسنده: رئوف پيشدار

در ميان پيمان ها و توافق هاي دسته جمعي بين المللي، هيچ يك به اندازه پيمان منع توليد، تكثير و اشاعه سلاح هاي هسته اي موسوم به ان.پي.تي محبوب نبود. بشر اميدواري هاي بسياري داشت تا كه در سايه اين پيمان بتواند بدون ترس و دلهره از سلاح هاي هسته اي كه قدرت تخريب و ويرانگري آن را در جنگ دوم جهاني به چشم ديد، زندگاني خود را داشته باشد. نمايندگان كشورهاي جهان در سال 1968 اساس پيمان را در چارچوب گفت وگوهايي طراحي و پي ريختند كه در سال 1970 پس از رفت و آمدها و تبادل نظرهاي بسيار، مفاد آن براي اعضا لازم الاجرا شد. روح پيمان و چكيده و عصاره آن همان شعاري است كه «كنفرانس بين المللي خلع سلاح و عدم اشاعه» كه فروردين ماه سال 1389 در تهران برگزار شد، سرلوحه كار خود قرار داده بود: «انرژي هسته اي براي همه، سلاح هسته اي براي هيچكس». اميدواري بشر به زندگاني بدون نگراني از سلاح هاي هسته اي دوام چنداني نياورد و نخستين و اساسي ترين قدم ها براي تعبير «بان كي مون» دبيركل سازمان ملل «بي اعتمادي» به پيمان ان.پي.تي توسط قدرت هايي برداشته شد كه به صراحت پيمان با عنوان «قدرت هاي هسته اي آن زمان» را پذيرفته و متعهد شده بودند كه به خلع سلاح هسته اي تن دهند. نمايندگان جامعه بشري كه آن زمان پاي پيمان ان.پي.تي امضا گذاشتند، اذعان داشتند كه با توجه به ويراني هايي كه يك جنگ هسته اي براي نوع بشر به بار مي آورد و در نتيجه نياز به يك تلاش همه جانبه براي جلوگيري از خطر چنين جنگي و اتخاذ اقداماتي در جهت حفظ امنيت مردم بايد جلوي گسترش سلاح هاي هسته اي را گرفت و در همان حال كه كشورها اجازه دارند تا براي اهداف و مقاصد و منافع صلح جويانه توان شكافت هسته اي پيدا كنند، همه مساعي جميله دولت ها و ملت ها بايد مصروف آن گردد كه جلوي توليد، تكثير و اشاعه سلاح هاي هسته اي گرفته شود. اساسي ترين نكته و در حقيقت روح پيمان ان.پي.تي، خلع سلاح بود كه نه تنها قدرت هاي هسته اي به آن تن ندادند كه با انتقال آن به رژيم شروري مانند رژيم صهيونيستي و كشورهاي غيرعضو پيمان، اساسي ترين ضربه را به اعتبار پيمان و اميدهايي كه به آن بسته شده بود، زدند. آنچه ايران در چارچوب پيمان ان.پي.تي و پادمان هاي آن به دنبالش است، پاسخگويي و تامين يك نياز اساسي براساس منافع ملي و ناشي از اختيارات ذاتي (حق) درجهت توسعه مي باشد كه پيمان ان.پي.تي هم به عنوان يك شهادتنامه و اعتراف عمومي برآن تاكيد گذاشته و صراحت بخشيده و اين حقي نيست كه يك عده اي به عده اي و يا يك طرف داده باشند و يا بخواهند از آن بگيرند. هدف ايران از تعقيب يك برنامه هسته اي مسالمت آميز به قصد دستيابي به امكاني تازه براي توليد انرژي، بارها و بارها از سوي مقامات ايراني و از جمله رهبر معظم انقلاب – و از جمله در پيام به كنفرانس خلع سلاح در تهران - تبيين و تشريح شده است. ايران براي راست آزمايي برنامه هاي هسته اي اش حتي تا به اين حد جلو رفته كه نه تنها به بازرسان آژانس بين المللي انرژي هسته اي، كه به خبرنگاران نيز اجازه داد بدون محدوديت به بازديد از اين تاسيسات بپردازند كه طبق پيمان ان.پي.تي دستيابي به آن از حقوق اساسي اين كشور مي باشد و شامل چرخه اي مي شود كه غني سازي هم جزيي از آن است. از منظر ايران به عنوان قديمي ترين عضو پيمان ان.پي.تي و از اعضاي بنيانگذار آژانس بين المللي انرژي هسته اي، نه فقط ملت ايران، كه همه ملت هاي دنيا حق دارند از منافع صلح آميز شكافت هسته بهره مند گردند. در اين ميان «ملت هاي خاورميانه که مانند ديگر ملت هاي جهان تشنه صلح و امنيت و پيشرفت اند حق دارند که با بهره گيري از اين فناوري، جايگاه اقتصادي و موقعيت برتر نسل هاي آتي خود را تضمين کنند. شايد يکي از اهداف غبارآلود کردن فضا در مورد برنامه هاي صلح آميز هسته اي جمهوري اسلامي ايران اين است که مانع از توجه جدي ملت هاي منطقه به اين حق طبيعي و ارزشمند خود شوند.» (بخشي از پيام رهبري معظم انقلاب به كنفرانس بين المللي خلع سلاح و عدم اشاعه). با چنين نگاه، اعتقاد و ايمان و در عين حال كارنامه اي كاملاً روشن، ايران از سوي قدرت زياده خواه و شروري مانند امريكا كه تنها مجرم اتمي جهان تاكنون است، به داشتن برنامه هسته اي ناشفاف متهم مي شود. امريكا در همان حال كه ايران را متهم مي كند، خود با توزيع فناوري هسته اي ميان كشورهاي غيرعضو پيمان و در همان حال تقويت توان و قدرت هسته اي رژيم شرور صهيونيستي، گناه بزرگ آلوده شدن بيشتر جهان به سلاح هاي هسته اي را بر دوش دارد.
    منبع :

    
 روزنامه ايران، شماره 5019 به تاريخ 6/12/90، صفحه 2 (سياسي)
□