​​​​​*رئوف پیشدار
استاد دانشگاه و روزنامه نگار
در صحبت های تبلیغاتی نامزدهای ریاست جمهوری « برنامه داریم» کلید واژه مشترکی است. بماند که هیچ یک از آنان تاکنون جزئیاتی از حداقل یک برنامه خود را به نظر کارشناسان نگذاشته اند.
این‌که چطور یک شبه ۶ نفر آن‌هم هر یک جداگانه! برای همه ی امور کشور که خودشان سال‌ها در راس آن بوده اند و خود منتقد نیز هستند ، برنامه دارند! جای تعجب بسیار است و قابل تامل این‌که همین ها به رغم همه ی دسترسی ها، آمارهای اساسی کشور که بهتر از هر چیز نشانگر وضعیت است، را ندارند.
در دومین مناظره انتخاباتی نامزدها در روز ٣١ خردادماه ١۴٠٣ که اقتصاد موضوع اصلی آن بود، در مجموع ۹ گفته قابل اعتنا از نامزدهای انتخاباتی توسط فکت چک ها درستی‌سنجی شد. از این ۹ ادعا، ۳ ادعا نشان «نادرست»، ۳ ادعا نشان «گمراه‌کننده»، ۲ ادعا نشان «نیمه‌درست» و یک ادعا نشان «غیرقابل اثبات» گرفتند. این یعنی نامزدها اطلاعات درستی از وضعیت اقتصادی کشور ندارند، یا نمی دهند.
نامزدهای انتخابات در این دوره از همه چیز سخن گفته اند، از بردن گوشت دَرِخانه ها، دادن چند گرم طلا، افزایش یارانه ها و مانند این‌ها، بدون در نظر گرفتن شان و منزلت انسان‌ها! و این‌که مردم شعور دارند، خوب می فهمند.
در صحبت های نامزدها، برنامه های توسعه ای کشور تا به این‌جا مغفول مانده است. واضح است که چهل سال تحریم، جنگ تحمیلی و مضایق دیگر، کشور را دچار فرسودگی کرده است. در نگاه به صنعت، خودروسازی یک نماد است که هنوز هم با فناوری دهه ها پیش خودروهایی می سازد که بسیار بیشتر از هر استانداردی سوخت مصرف می کند. همین کارخانه ها، زیان انباشته ای چند برابر سرمایه دارند. کشاورزی را ببینید! در کشوری که حتی در سال‌های تَر آبی اش، آب مساله اول است، هنوز کشاورزی به شکل سنتی اش انجام می شود و وزیر سابق کشاورزی آن افتخار می کند بعد بازنشستگی بیل! دست گرفته و مزرعه آب می دهد.
تحریم ها به ایران امکان دسترسی به فن‌آوری های به روز را نداده است. تولیدات کارخانه ها امکان رقابت در بازارهای جهانی را به لحاظ کیفیت و قیمت ندارند. فرآورده های کشاورزی با قیمت بالا تولید می شود و اگر بازاری در بیرون مرزها دارند، اول به لطف تسهیلات دولتی و دوم فشار روی مصرف کننده داخلی است.
در بحث انرژی از جمله صنعت نفت و گاز ، رقبا با سرعت از ما فاصله گرفته اند، آن‌قدر که بعید می دانم هیچ زمانی بتوانیم به پای آن‌ها برسیم. در طرح های زیر ساختی هم کشور فاصله زیادی با همسایه ها دارد.
در دولت داری های نوین، هر نامزدی برای انتخاب شدن باید برنامه خود را در صورت نیل به منظور با تمام جزئیات به محضر رای دهندگان تقدیم کند و متعهد به عمل به آن‌ها باشد. در این نوع دولت داری، افکار عمومی پشتیبان دولت مستقر است. دولت نمی تواند خلاف رای و نظر رای دهندگان اقدامی صورت دهد، و چنانچه با مانع و یا موانعی در عملیاتی سازی برنامه هایش روبرو شود، آن‌ها را با مردم در میان می گذارد. رفراندوم برگزار می کند تا رای دهندگان به نحوه خروج از بن بست رای بدهند و یا چنانچه اقبال مردمی ندارد، کنار می کشد و اداره امور را به منتخب دیگری می سپارد.
در دولت داری مدرن، نمی شود به مردم درباغ سبزی نشان داد و آرای آن‌ها را گرفت، و بعد به میل شخصی و بدون مشارکت دادن مردم در تعیین سرنوشت خویش، تصمیم یا تصمیماتی گرفت و به عمل در آورد و با ابزارهای غیر دموکراتیک مردم را به تمکین شرایط واداشت.
سال‌های اخیر دشواری های اقتصادی، زندگی را برای عموم مردم سخت تر کرد. کاهش مستمر ارزش پول ملی، تورم افسارگسیخته ، بی برنامگی و شعار به جای عمل در حوزه اقتصاد مانند دیگر حوزه ها ، کشور را به جایی رسانده است که پول ملی آن کمترین ارزش برابری را با پول های خارجی دارد و با وجود ده‌ها دستگاه عریض و طویل نظارتی بودجه خوار، گرانی بی وقفه امان مردم را بریده است.
در این میان شاید بالاترین سهم را در تخریب اقتصاد کشور دولت های فربه ای داشته اند که پشت سر هم به شکل های مختلف و فقط برای گذران امور جاری خود و نه سرمایه گذاری و بازسازی مستهلک شده ها، دست در جیب مردم داشته اند. دست هایی که با دخالت آشکار در بازار ارز ، بورس، خودرو و دیگر انحصارات و خدمات دولتی و حتی جیب مفلوک ترین طبقه جامعه، یعنی بازنشسته ها ، صندوق های بازنشستگی را به ورشکستگی کشانده اند و فقر را عمومی و‌به تهدیدی جدی در حوزه امنیت ملی تبدیل کرده اند.

🌺 ‏برای‌ مطالعه نوشته های نویسنده لطفاً لینک های زیر را دنبال کنید:

https://chat.whatsapp.com/LgEB4ZlnFKY5ohMdKOOZiO1

Http://r-pishdar.blogfa.com

https://eitaa.com/joinchat/1887896129C490688133a

https://t.me/raoufpishdar

eitaa.com/raoufpishdar

instagram.com/raoufpishdar

twitter.com/raoufpishdar